«Γυναικοκτονία: Σκοτώνει, τελικά, η αγάπη;» Ήταν ο τίτλος της επιτυχημένης σιωπηλής διαμαρτυρίας κατά της έμφυλης κακοποίησης που οργάνωσε η καλλιτεχνική ομάδα ΓΕ.ΦΗ.ΡΑ (ΓΕύση, αΦΗ, όΡΑση) μαζί με τη σχολή χορού The Dance Project, το επαγγελματικό μακιγιάζ της SA Beauty Academy, το φωτογραφικό φακό της Νίκης Σπάρταλη και την ευγενική χορηγία Τυπογραφείο Νίκου Χατζηκαλημέρη. Μαζί τους συμμετείχαν ο κ. Καρίκης Στράτος, αντιδήμαρχος Παιδείας, Προσχολικής Αγωγής, Οικολογίας, Ισότητας και Μετανάστευσης και οι Δομές Υποστήριξης Γυναικών του Δήμου Ρόδου (Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών και Ξενώνας Φιλοξενίας Γυναικών) για να ενημερώσουν το κοινό για τις παρεχόμενες υπηρεσίες τους προς τις γυναίκες.
Η βία κατά των γυναικών συνιστά πολυμορφικό φαινόμενο, που η αντιμετώπιση του απαιτεί συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων φορέων και κυρίως ενημέρωση του κοινού. Απαιτεί μια ριζικά διαφορετική παιδεία με σεβασμό στη ζωή και στον εαυτό. Και αυτή η παιδεία πρέπει να δίνεται από την οικογένεια, το σχολείο και το δημόσιο λόγο.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται και η θεατρική παράσταση «Κοκκινοσκουφίτσα: Το τέλος της Αθωότητας» που θα παιχτεί την Τετάρτη 26 και Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου από την ομάδα ΓΕ.ΦΗ.ΡΑ και το ΔΟΠΑΡ με ελεύθερη είσοδο. Τα κείμενα είναι της κας. Νάντιας Σαρρή, η σκηνοθεσία της κας. Σουσάνας Καρδούλια, η μουσική του κ. Λεωνίδα Σακελλαρίδη, τα σκηνικά/κουστούμια της κας. Βίβιαν Μεσσήνη. Ερμηνεύει η κα. Θάλεια Οικονόμου. Την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου μετά το τέλος της παράστασης θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση με θέμα: “Τι είναι όμως τα παραμύθια; Πατριαρχία & Εκπαίδευση, Γυναικοκτονία & Ενδοοικογενειακή βία” με ομιλητές τον κ. Διονύση Γουβιά, Επίκουρο καθηγητή Εκπαιδευτικής Πολιτικής Πανεπιστημίου Αιγαίου, την κα. Νάντια Σαρρή, Ειδική Παιδαγωγό και την κα. Χριστίνα Καραγιάννη, Κοινωνιολόγο, Επιστημονικά υπεύθυνη των Δομών Υποστήριξης Γυναικών Δήμου Ρόδου.
Λίγα λόγια για το έργο:
Η Κοκκινοσκουφίτσα μεγάλωσε και μας ζητάει το λόγο… ” Έχετε ιδέα πόσο προσβλητικό είναι όλοι να σε θυμούνται για ένα σκούφο; Έναν απαίσιο ξεφτισμένο σκούφο που μου έραψε η μάνα μου για να μην κρυώνω. Μην κρυώσω, μην αργήσω, μη μιλήσω στους περαστικούς, μην πάρω καραμέλες απ’ τους ξένους, μην είμαι πολύ φιλική, μην είμαι όμως κι εχθρική. Μην ντύνεσαι προκλητικά, μη γελάς δυνατά, μη μιλάς, μην εμπιστεύεσαι, μη δίνεις, μην παίρνεις, μη σκέφτεσαι, μην ονειρεύεσαι, μην ερωτεύεσαι, μην αναπνέεις, μην ζεις… Μην, μην, μην… Έχετε ιδέα πόσο στενό ήταν το μάλλινο σκουφί που μου φορέσανε; Πως είναι να ζεις, να αναπνέεις μέσα σε ένα κορσέ που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα; Ένα κορσέ καλά κρυμμένο κάτω από την κόκκινη μπέρτα. Όλη η υποκρισία, η καταπίεση, η βία περίτεχνα κρυμμένη κάτω από την κόκκινη μου μπέρτα.»