Τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια, οι Ροδίτες για να λατρέψουν το Θεό και να τιμήσουν την νέα θρησκεία, χτίζουν μεγάλες βασιλικές στην πόλη και στην ύπαιθρο και τις κοσμούν με τοιχογραφίες, ψηφιδωτά και πολύχρωμα μάρμαρα. Στην περιοχή του Δήμου Νότιας Ρόδου κτίστηκαν αυτή την εποχή αξιόλογες εκκλησίες, οι οποίες άλλες είναι ερειπωμένες από τις επιδρομές που έγιναν τα επόμενα χρόνια και σε άλλες έχουν κτιστεί με τα ίδια υλικά, μεταγενέστεροι ναοί και μοναστήρια. Βλέπουμε ότι την εποχή αυτή οι κάτοικοι της Νότιας Ρόδου, είχαν τις γνώσεις και την οικονομική δύναμη ώστε να κτίζουν μεγάλες Βασιλικές.
Από το 620 μ.Χ. έως το 1097 μ.Χ., η Ρόδος δέχεται επιδρομές από Πέρσες, Άραβες Σαρακηνούς και Τούρκους Σελτζούκους που λεηλατούν το νησί. Η πόλη της Ρόδου συρρικνώνεται αλλά δεν παύει να ζει. Γίνεται σημαντικό οχυρό της Αυτοκρατορίας απ’ όπου εξορμούν οι Βυζαντινοί στόλοι. Οι Δήμοι και οικισμοί της περιοχής του Δήμου Νότιας Ρόδου καθώς και ολόκληρου του νησιού, ερημώνονται και ο πληθυσμός που απέμεινε μεταφέρεται στα ορεινά. Έτσι νέα χωριά εμφανίζονται.
Από το 1097 μ.Χ. οι Σταυροφόροι εξορμούν προς την Ανατολή και προσεγγίζουν το λιμάνι της Ρόδου, πλοία απ’ όλη την Ευρώπη. Η οικονομία του νησιού αναζωπυρώνεται.
Το 1225 μ.Χ. όταν η Κωνσταντινούπολη καταλαμβάνεται από τους Φράγκους, η Ρόδος πολιτεύεται ανεξάρτητα με τον Λέων Γαβαλά (Καίσαρα της Ρόδου).
Από το 1250 έως το 1309 μ.Χ. η Ρόδος ανήκε ονομαστικά στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αλλά στη πραγματικότητα την κυβερνούσαν διάφοροι αυθέντες που ήταν Έλληνες, Ενετοί και Γενοβέζοι. Κάποιοι απ’ αυτούς ήταν πειρατές που τους δόθηκε η Ρόδος ως τιμάριο για τους αγώνες τους στο πλευρό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ακόμα και Τούρκοι είχαν εγκατασταθεί στην ύπαιθρο. Όλοι αυτοί οι αυθέντες, αναγνώριζαν την επικυριαρχία του αυτοκράτορα ή ενεργούσαν σαν ανεξάρτητοι άρχοντες, ανάλογα με τις περιστάσεις.
Αγία Ειρήνη | Κοιμ. Θεοτόκου Μεσαναγρού |
Παναγία Καθολική |