Νότια Ρόδος – Βυζαντινή Εποχή

Η μεταφορά της πρωτεύουσας από τη Ρώμη στη Κωνσταντινούπολη το 330 μ.Χ., αύξησε τη στρατηγική και εμπορική σημασία της Ρόδου. Βρέθηκε πάνω στο θαλάσσιο δρόμο που συνδέει την Κωνσταντινούπολη με τις πλούσιες επαρχίες της αυτοκρατορίας, την Αίγυπτο, τη Συρία και την Παλαιστίνη.

Τα πρώτα Χριστιανικά χρόνια, οι Ροδίτες για να λατρέψουν το Θεό και να τιμήσουν την νέα θρησκεία, χτίζουν μεγάλες βασιλικές στην πόλη και στην ύπαιθρο και τις κοσμούν με τοιχογραφίες, ψηφιδωτά και πολύχρωμα μάρμαρα. Στην περιοχή του Δήμου Νότιας Ρόδου κτίστηκαν αυτή την εποχή αξιόλογες εκκλησίες, οι οποίες άλλες είναι ερειπωμένες από τις επιδρομές που έγιναν τα επόμενα χρόνια και σε άλλες έχουν κτιστεί με τα ίδια υλικά, μεταγενέστεροι ναοί και μοναστήρια. Βλέπουμε ότι την εποχή αυτή οι κάτοικοι της Νότιας Ρόδου, είχαν τις γνώσεις και την οικονομική δύναμη ώστε να κτίζουν μεγάλες Βασιλικές.

Από το 620 μ.Χ. έως το 1097 μ.Χ., η Ρόδος δέχεται επιδρομές από Πέρσες, Άραβες Σαρακηνούς και Τούρκους Σελτζούκους που λεηλατούν το νησί. Η πόλη της Ρόδου συρρικνώνεται αλλά δεν παύει να ζει. Γίνεται σημαντικό οχυρό της Αυτοκρατορίας απ’ όπου εξορμούν οι Βυζαντινοί στόλοι. Οι Δήμοι και οικισμοί της περιοχής του Δήμου Νότιας Ρόδου καθώς και ολόκληρου του νησιού, ερημώνονται και ο πληθυσμός που απέμεινε μεταφέρεται στα ορεινά. Έτσι νέα χωριά εμφανίζονται.

Από το 1097 μ.Χ. οι Σταυροφόροι εξορμούν προς την Ανατολή και προσεγγίζουν το λιμάνι της Ρόδου, πλοία απ’ όλη την Ευρώπη. Η οικονομία του νησιού αναζωπυρώνεται.

Το 1225 μ.Χ. όταν η Κωνσταντινούπολη καταλαμβάνεται από τους Φράγκους, η Ρόδος πολιτεύεται ανεξάρτητα με τον Λέων Γαβαλά (Καίσαρα της Ρόδου).

Από το 1250 έως το 1309 μ.Χ. η Ρόδος ανήκε ονομαστικά στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αλλά στη πραγματικότητα την κυβερνούσαν διάφοροι αυθέντες που ήταν Έλληνες, Ενετοί και Γενοβέζοι. Κάποιοι απ’ αυτούς ήταν πειρατές που τους δόθηκε η Ρόδος ως τιμάριο για τους αγώνες τους στο πλευρό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ακόμα και Τούρκοι είχαν εγκατασταθεί στην ύπαιθρο. Όλοι αυτοί οι αυθέντες, αναγνώριζαν την επικυριαρχία του αυτοκράτορα ή ενεργούσαν σαν ανεξάρτητοι άρχοντες, ανάλογα με τις περιστάσεις.

 

Αγία Ειρήνη Κοιμ. Θεοτόκου Μεσαναγρού
Παναγία Καθολική
Την εποχή αυτή χτίζονται σημαντικά μνημεία και εκκλησίες όπως ο «Άγιος Γεώργιος ο Βάρδας» το 1290 μ.Χ., η Εκκλησία «Κοίμηση της Θεοτόκου» στο χωριό Ασκληπιείο, κτισμένη τον 11ο αιώνα με προσθήκη δύο νέα κλίτη στα Ιπποτικά χρόνια (13ο αιώνα) και στη Μεσαναγρό η εκκλησία «Κοίμηση της Θεοτόκου» στην πλατεία του χωριού, κτισμένη τον 13ομ.χ. αιώνα, στο μεσαίο κλίτος μεγάλης τρίκλιτης παλαιοχριστιανικής βασιλικής του 6ου μ.Χ. αιώνα (συγκρότημα τριών παλαιοχριστιανικών βασιλικών).