Στις 7 Μαρτίου 1947 τα Δωδεκάνησα ενσωματώνονται με την Ελλάδα. Στο Ελληνικό κράτος η Νότια Ρόδος είναι χωρισμένη σε δέκα κοινότητες που διοικούνται από το κοινοτικό συμβούλιο.
Το βιοτικό επίπεδο της περιοχής παραμένει χαμηλό και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να συνεχίζεται το μεταναστευτικό ρεύμα αυτή τη φορά όχι μόνο προς την Αμερική και την Αυστραλία, αλλά και προς τις Ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως προς την Γερμανία που στις δεκαετίες του 1960 και 1970 γνωρίζει μεγάλη βιομηχανική και οικονομική ανάπτυξη.
Στα χωριά αρχίζει να παρουσιάζεται δημογραφικό πρόβλημα και από το 1974 που αρχίζει η μεγάλη τουριστική ανάπτυξη του «βόρειου τριγώνου» του νησιού, τα χωριά της Νότιας Ρόδου σχεδόν εγκαταλείπονται, τα σχολεία μη έχοντας αρκετό αριθμό παιδιών κλείνουν και παραμένει ανοικτό μόνο το σχολείο στο Γεννάδι. Παρ’ όλα αυτά, το υπόλοιπο νησί παρουσιάζει μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Το παλιό Ιταλικό οδικό δίκτυο εκσυγχρονίζεται, διαπλατύνεται και σε πολλά σημεία αντικαθίσταται. Κτίζονται μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες που μπορούν να φιλοξενήσουν τουρίστες απ’ όλο τον κόσμο που έρχονται να γνωρίσουν από κοντά το σμαραγδένιο νησί του Ήλιου, το νησί των Ιπποτών, το νησί με τις γαλάζιες θάλασσες και τις όμορφες παραλίες, τη Ρόδο με τα χίλια πρόσωπα.
Με την ένωση δήμων και κοινοτήτων το 1999, ο νεοσύστατος Δήμος Νότιας Ρόδου κάνει προσπάθειες να δημιουργηθεί στην περιοχή μια νέας μορφής ήπια και οικολογική ανάπτυξη. Η ανάπτυξη αυτή θα πρέπει να σέβεται το περιβάλλον και την παραδοσιακή όψη των χωριών που τόσα χρόνια διατηρήθηκαν, γιατί πως είδαμε, από το τόπο αυτό πέρασαν κατακτητές και ληστές. Τα μονοπάτια της ιστορίας επιφύλασσαν μεγαλοσύνες και συμφορές, πίκρες και εξάρσεις. Μα όλα αυτά ήταν προσωρινά και έτοιμα κάθε στιγμή ν’ αλλάξουν μέσα στο κύλισμα των καιρών. Στο βάθος δύο πράγματα έμειναν απαράλλακτα και αθάνατα. Ο χαρακτήρας του τόπου, όπου η ελιά, η συκιά και η άμπελος δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν στολίδι και δόξα του και η ψυχή των ανθρώπων που δεν έπαψαν να πλάθουν ιστορίες με θεούς και αγίους και ν’ αντιστέκονται στους δύσκολους καιρούς, ακόμα και με όπλα τιποτένια. Όσο κι αν άλλαξαν οι καιροί οι άνθρωποι που κληρονόμησαν αυτό τον τόπο, δε θα πάψουν να υποτάσσονται στη λογική του και στο φυσικό πλαίσιο που σημάδεψε το χαρακτήρα τους.