Η Δημοτική Επιτροπή Ισότητας Ρόδου σας προσκαλεί στην έκθεση “No Excuse” της Ειρήνης Βαζούκου στο Κατάλυμα της Γαλλίας (οδός Ιπποτών, Μεσαιωνική Πόλη Ρόδου).
Επιμέλεια: Πόλυ Χατζημάρκου, Msc Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων, Ιστορικός τέχνης & Ευρωπαϊκού Πολιτισμού
Εγκαίνια: Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2024, ώρα 18:00
Διάρκεια έκθεσης: 23 Νοεμβρίου έως 7 Δεκεμβρίου 2024
Ωράριο: καθημερινά 10:00-13:00 & 18:00-20:00
Mετά την πρόσφατη έκθεσή της στο Παρίσι με τίτλο “Light the fire”, η Βαζούκου επιστρέφει στη γενέτειρά της, τη Ρόδο, μεταφέροντας μέρος των έργων που εκτέθηκαν εκεί αλλά και παρουσιάζοντας νέα δουλειάμε ζωγραφικά έργα, γλυπτικές κατασκευές και εγκαταστάσεις. Ο τίτλος “No excuse” («Καμία δικαιολογία») είναι δανεισμένος από την ομώνυμη καμπάνια του ΟΗΕ (UN Women) που εστιάζει στα νομικά πλαίσια που χρειάζεται να ενισχυθούν, για τη διασφάλιση της ασφάλειας των γυναικών και την εξάλειψη της έμφυλης και σεξουαλικής βίας. Στον πυρήνα της εικαστικής πρακτικής της δημιουργού, πολλά χρόνια τώρα, βρίσκεται το ακλόνητο βλέμμα της ίδιας στη γυναικεία ταυτότητα και την έμφυλη βία.
ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η εικαστικός Ειρήνη Βαζούκου γεννήθηκε στη Ρόδο. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ, της International Association of Art/Association Internationale des Arts Plastiques (AIAP/UNESCO), της διεθνούς “10dence platform”, του ΣΚΕΤΒΕ και των ομάδων «Ορίζοντας Γεγονότων», «Δίπολα», «Lo and Behold».
Το εικαστικό της έργο έχει παρουσιαστεί σε 17 ατομικές εκθέσεις (Γκαλερί Desmos, Παρίσι, Ιστορικό Αρχείο-Μουσείο Ύδρας, Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης, Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας, Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης Ρόδου, κ.α.). Έχει συμμετάσχει σε περισσότερες από 200 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό Έργα της περιλαμβάνονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Ρόδου.
Με την ευγενική υποστήριξη της Γαλλικής Προξενικής Αρχής Ρόδου και της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου.
Το ακλόνητο βλέμμα της Βαζούκου στη γυναικεία ταυτότητα και την έμφυλη βία
Στον κόσμο της τέχνης, η διερεύνηση και «αποτύπωση» ζητημάτων γύρω από τις έμφυλες ταυτότητες και τη βία κατά των γυναικών, αποτελεί μια θεματική με ζωτική κοινωνικοπολιτική και μαθησιακή διάσταση. Ως διακινητής και ως σύμμαχος, η τέχνη δημιουργεί έναν ασφαλή χώρο και μια κοινή γλώσσα, για να αναγνωρίσουμε, να επεξεργαστούμε, να δράσουμε ενάντια στην έμφυλη βία, την ψυχολογική κακοποίηση, την κοινωνική αποδοχή της καταπίεσης ή τη θεσμική αδικία.
Η Ειρήνη Βαζούκου ξεχωρίζει ως μια δυνατή φωνή σε αυτή την παγκόσμια καλλιτεχνική συζήτηση. Στον πυρήνα της εικαστικής πρακτικής της, πολλά χρόνια τώρα, βρίσκεται το ακλόνητο βλέμμα της ίδιας στη γυναικεία ταυτότητα. Χρησιμοποιεί τα έργα της ως τόπο έμφυλης διαμαρτυρίας, αντίστασης, θεραπείας και μεταμόρφωσης. Υφαίνει μια αφήγηση τραύματος και θριάμβου, ρίχνοντας φως στις καταπιεστικές δομές (και εποικοδόμημα) που κυκλώνουν τις ζωές των γυναικών ανεξαρτήτως κοινωνικοοικονομικής ή γεωγραφικής θέσης. Παράλληλα όμως, ιδιαίτερα στα έργα των δύο-τριών τελευταίων ετών, η καλλιτέχνιδα φωτίζει τη ρότα προς την γυναικεία ενδυνάμωση και χειραφέτηση.
Mετά την πρόσφατη έκθεσή της στο Παρίσι με τον -προστακτικό και ευαισθητοποιημένο- τίτλο “Light the fire”, η Βαζούκου επιστρέφει στη γενέτειρά της, τη Ρόδο, μεταφέροντας μέρος των έργων που εκτέθηκαν εκεί αλλά και παρουσιάζοντας νέα δουλειά. Ο τίτλος “No excuse” («Καμία δικαιολογία») είναι δανεισμένος από την ομώνυμη καμπάνια του ΟΗΕ (UN Women) που εστιάζει στα νομικά πλαίσια που χρειάζεται να ενισχυθούν, για τη διασφάλιση της ασφάλειας των γυναικών και την εξάλειψη της έμφυλης και σεξουαλικής βίας.
Καμία δικαιολογία, καμία ανοχή, δηλώνει και η ίδια. Η τέχνη της Βαζούκου δεν αποφεύγει τη δυσφορία ή τις δύσκολες αλήθειες. Αντίθετα, αναγκάζει τον θεατή να υπολογίσει το οδυνηρό, το άβολα οικείο, να ασχοληθεί άμεσα με τις ακατέργαστες γωνίες των πιο ύπουλων βιαιοτήτων της κοινωνίας.
Είτε μέσα από εγκαταστάσεις, γλυπτικές φόρμες, κατασκευές ή ζωγραφικά έργα, το έργο της αποτυπώνει την πολύπλευρη φύση του θηλυκού πόνου. Αλλά ακριβώς μέσα σε αυτήν την ευαλωτότητα, βρίσκει τη δύναμή της. Γιατί στη δουλειά της, το τραύμα της πατριαρχίας, του μισογυνισμού, των κοινωνικών στερεοτύπων που διαιωνίζονται σε παραλλαγές, δεν είναι πλέον το τελικό σημείο. Είναι ένα σημείο εκκίνησης για την αλλαγή Παραδείγματος είναι σύμβολο ανθεκτικότητας και αντίστασης στην απόγνωση και την κοινωνική αδικία.
Στην έκθεση περιλαμβάνεται η ζωγραφική σειρά με τα εξπρεσιονιστικά λευκά νυχτικά -ίσως και υποψίες νυφικών ρούχων- κρεμασμένα σε σταυρούς. Σαν έτοιμα να καούν πάνω από έτοιμους βωμούς φωτιάς ή σαν ηρωικά σύμβολα που επέζησαν της καταστροφής και ανεμίζουν ως παντιέρες δύναμης και ανθεκτικότητας. Τιμωρία προμηθεϊκής καταβολής στη μήτρα, από τη μία. Το ιερό πυρ της Εστίας από την άλλη, του σεβάσμιου αόρατου κέντρου που τελετουργικά και θηλυκά, προτάσσει δικαιοσύνη, φροντίδα, αγνότητα και συμ-βίωση.
Την παραπάνω δυαδικότητα συναντάμε και στην εγκατάσταση με τα φορέματα από κόκκινο συρματόπλεγμα. Εγκλεισμός, πόλεμος, πληγή. Παράλληλα, σαν σε μια αλλιώτικη, pro-choice «επίδειξη μόδας», τα φορέματα είναι περασμένα -όχι τυχαία- σε σιδερένιες αυτοσχέδιες κρεμάστρες. Μας υπενθυμίζουν τις σκοτεινές εποχές για το γυναικείο σώμα, όταν η μεταλλική κρεμάστρα -μαζί με άλλα αιχμηρά αντικείμενα-, γινόταν «εργαλείο» για παράνομες κα αυτοσχέδιες αμβλώσεις, επικίνδυνους τραυματισμούς και θανάτους. Η κρεμάστρα ως σύμβολο των αγώνων για το δικαίωμα στην άμβλωση και την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος ήδη από τα δεκαετίες του ’60 και του ’70. Ως σύμβολο του τι ήταν και τι θα μπορούσε να είναι ξανά (παράδειγμα από το πρόσφατο 2022, η αναίρεση της ομοσπονδιακής συνταγματικής κατοχύρωσης του δικαιώματος στην άμβλωση από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ).
Τέλος, στην ενότητα με τους λευκούς κρίνους, η καλλιτέχνιδα αμφισβητεί τις αιωνόβιες συμβολικές και πολιτισμικές συνδηλώσεις που φέρει το λουλούδι σε σχέση με την γυναίκα, π.χ. μητρότητα, ομορφιά, αγνότητα και πνευματικότητα. Ευμεγέθεις κρίνοι κρεμιούνται ανάποδα, πιασμένοι από τα μακριά κοτσάνια τους, με τα σατέν πέταλα της γυναικείας φύσης, ντελικάτα και σεξουαλικά μαζί, να αντιπαρατίθενται με τους άτεγκτους, πυρωμένους μίσχους. Η θηλυκότητα επανανοηματοδοτείται κοντράροντας τους παραδοσιακούς κανόνες που απαιτούν τελειότητα ή αγνότητα και του ρόλου της γυναίκας ως κοινωνική κατασκευή, αφήνοντας χώρο στις αντίφαση, την ένταση, την αντίσταση και τη δυναμική της γυναικείας εμπειρίας.
Πόλυ Χατζημάρκου
Ιστορικός Τέχνης και Ευρωπαϊκού Πολιτισμού
Msc Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων
